Smutek a zdrowie psychiczne

-
Nie wiem czemu tak czasem mi po prostu przykro... Nie chce. Myślę sobie, że jestem człowiekiem, który ma nad sobą kontrolę. Więc nie wybieram smutku, wybieram szczęście. Chce być szczęśliwa. Chce znaleźć gdzieś w sobie to szczęście. Ono jest na pewno we mnie. Nie może być tak, że nastrój jest zależny od innych. Przecież tylko ja mogę o sobie decydować. Wyłącznie ja. Teraz muszę popracować. Nad sobą. Wbić sobie do głowy to co doskonale wiem, przecież jestem istotą rozumną. I rozumiem to. Moje szczęście albo nieszczęście zależy ode mnie. To mój wybór. Świadomy. A świadomie nie chce się krzywdzić. Świadomie chce być szczęśliwa. Bo przecież mam powody żeby być szczęśliwa. Kontrola uczuć, emocji, kontrola siebie. Żadnych pochopnych decyzji. Wszystko zgodnie z rozsądkiem. Zdrowie psychiczne zależne ode mnie. Wszystko zależne ode mnie. Wybieram szczęście. Już mi lepiej.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jestem tchórzem

-
No niestety. Jestem tchórzem. Nie chce i nigdy nie chcialam. Ale jestem. Co prawda jest kilka decyzji, gdzie mogę powiedzieć, że zaryzykowałam. Ale byłam młodsza, jeszcze mogłam ryzykować. A teraz? Teraz już jestem... W sumie nadal młoda, lecz już nie tak. Nie taka młoda żeby ryzykować. Minął termin przydatności na ryzyko? Nie ma czegoś takiego. Na ryzyko nigdy nie powinniśmy być za starzy. Jednak ja... Jestem już tchórzem... Niby bym chciala, lecz się boje. Jednego dnia jestem przekonana - tak zrobię to! Na pewno! Nie mam nic do stracenia. Owszem mogę stracić czas i pieniądze. Ale zyskam doświadczenie. Przecież nie żałuję żadnej decyzji dotychczas. Za to żałuję, że wiele decyzji podjęłam za późno. Przecież nigdy nie jest za późno, dopiero tak mówiłam... jestem takim tchórzem. Mam żal do siebie. Nie chce być tchórzem! Ale jednak coś mnie blokuje... Sama siebie blokuje... Brak mi wiary, chociaż tak bardzo chcę wierzyć. Jestem szczęśliwa. Ale mogłabym przecież zdobywać chmury! I gory! I
Czytaj więcej

Strach przed porażką, czyli największa blokada ludzkości.

-
Obraz
A co by było gdyby człowiek się nie bał i robił to co tylko przyjdzie mu na myśl. Ileż na świecie byłoby szczęśliwych ludzi. Ludzi którzy robią to o czym marzą. I są w tym świetni, bo się spełniają, nikt nie zmusza ich do pracy, bo praca to ich pasja. Chociaż tak na prawdę nie dałoby rady tak funkcjonować. Nie miałby kto wykonywać tej czarnej roboty. Ale prawda jest też taka, że więcej byłoby ludzi z powołaniem. Na pewno znasz kogoś kto jest w czymś świetny, ale nie zajmuje się tym zawodowo. Tylko dlatego, że pewnego dnia stwierdził że lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu i zamiast zostać świetnym (tu wstaw swój wymarzony zawód) został (tu wstaw pierwszą lepszą pracę, która akurat się trafiła i tak już od 20 pracuje...). Ale czemu tak jest, że człowiek czasem nawet boi się marzyć. Od razu stwierdza, że nie uda mu się tego osiągnąć. Czasem najdzie go myśl "a może jednak warto spróbować". Aby zaraz z tyłu głowy usłyszeć "a co jeśli Twój pomysł nie wypali, nikt nie
Czytaj więcej

Chciałabym być mądra

-
Zaczynam żyć świadomie. Cieszę się, bo poznaje coraz więcej mądrych ludzi, których chce słuchać i dzięki którym uświadomiłam sobie własną niewiedzę. Mało wiem. Zauważam braki w wiedzy podstawowej, w szczególności w historii. Nie chce nikogo za to obwiniać, choć tak byłoby najłatwiej. Powiedzieć "to przez te nauczycielki, przez tyle lat nie było żadnej, która umiałaby zaciekawić historią". A uczyłam się dużo. Nigdy nie mogłam połączyć faktów, nazwisk i miejsc. Jakby historia się ze sobą nie łączyła. Głównym problemem jest zły sposób nauki. To bardzo ważne. Moja nauka w podstawówce wyglądała tak, że czytałam książkę, robiłam streszczenie z tego co przeczytałam, a następnie uczyłam się niemal na pamięć jak wiersza tego co zapisałam. Jeśli nauczycielka mnie zapytała to recytowałam wszystko i było w porządku. Gorzej jeśli w międzyczasie zadała jakieś pytanie... Oczywiście do sprawdzianu za kilka tygodni już nie pamiętałam nic, trzeba było uczyć się od nowa. I to był problem. Bo i
Czytaj więcej